Harry. 3

Cze. ♥
Nie chcę się rozpisywać, więc oznajmiam tylko, że imaginy będą się od teraz pojawiać rzadziej niż wcześniej, ze względu na mój totalny brak czasu (i weny).
Kocham Was mocno i naprawdę się staram, ale po prostu nie zawsze wychodzi. Dziękuję, że cały czas ze mną jesteście, to jest najpiękniejsza rzecz jakiej może doświadczyć ktokolwiek. Dziękuję bardzooooo! ♥
Generalnie Harry+[T.I.] to jeden wielki fail... Ale cóż, czytajcie :D
+ dziękuję za mocnego kopa w dupę, Mumingu, kocham Cię. ♥

KLIK.♥


[T.I.]

- Gdzie idziemy? - spytałam, rozglądając się dookoła.
- Nie mogę ci powiedzieć - zaśmiał się Harry. - Bo wtedy to by nie była niespodzianka.

   Zachichotałam i posłusznie ruszyłam za nim 127 ulicą. Zastanawiałam się, gdzie może mnie zabrać ktoś taki jak on. Nie zrozumcie mnie źle, ale nie wydaje mi się, żeby Harry miał pieniądze na jakąś ekskluzywną restaurację, o ile jakakolwiek jest o tej porze otwarta.
   W każdym razie, szliśmy sobie powolutku, bardzo dobrze oświetlonymi ulicami Manhattanu i próbowaliśmy znaleźć jakiś dobry temat do rozmowy... Ale póki co, niezbyt dobrze nam to wychodziło. Kiedy ja zaczynałam jakiś temat, okazywało się że Harry nigdy o niczym takim nie słyszał i tak samo było w przypadku, gdy to on próbował podtrzymać rozmowę.

- Już jesteśmy - odparł nagle Harry i zatrzymał się w pół kroku.

   Rozejrzałam się uważnie wokół siebie i stwierdziłam, że kompletnie nie wiem gdzie jestem. Do tej pory wydawało mi się, że znam Manhattan jak własną kieszeń, ale w tym miejscu jeszcze nigdy nie byłam.
   Harry zaprowadził mnie do jakiegoś pseudo kurortu nad rzeką, który, gdyby nie motorówki przycumowane do drewnianego molo i wielki, migający na różowo neon z napisem "BAR 24/7", mógłby grać nawiedzony dom w horrorze. Nigdy nie przypuszczałam nawet, że coś takiego istnieje... A jednak. Nowy Jork nie przestaje mnie zaskakiwać.

- Pięknie tu, prawda? - Harry spojrzał na mnie wzrokiem rozmarzonego chłopca.

   Niepewnie pokiwałam głową i posłałam mu fałszywy uśmiech.

- Co masz zamiar tu ro...
- Poczekaj, to jeszcze nie wszystko! - przerwał mi i pociągnął mnie za rękę w stronę tego upiornego baru.

   O dziwo, wcale nie zaprowadził mnie do środka, ale na tyły tego dziwnego budynku, gdzie... O MÓJ BOŻE.
   Na balustradzie tarasu były poustawiane jedna obok drugiej świeczki... Cóż, Harry chyba lubi zabawy z ogniem, bo to zadziwiająco przypominało scenerię z mojego balkonu. Mimowolnie uśmiechnęłam się do chłopaka. To było urocze.. ale wciąż nie zmieniało faktu, że nasza "randka" była totalną klapą.
   Usiadłam obok Harry'ego na troszeczkę niestabilnym drewnianym stoliku pod ścianą i wlepiłam wzrok w te kilkadziesiąt świeczek przede mną. Chłopak zaczął opowiadać mi o swoim dzieciństwie, ale przyznam się, że nie za bardzo go słuchałam. To całe spotkanie przypominało mi scenariusz niszowego filmu dla nastolatek... Wszystko było zdecydowanie przerysowane i naciągane, ale Harry zdawał się tego nie zauważać.
 
- Opowiesz mi coś o sobie? - spytał nagle, złączając ze sobą palce naszych dłoni.
- Nie ma tu nic do opowiadania - zaśmiałam się nerwowo. - Moje życie nie jest zbytnio ciekawe.
- Życie takiej wyjątkowej dziewczyny jak ty nie może nie być ciekawe - szepnął prosto do mojego ucha, delikatnie je przygryzając.

   Błagam, nie. On chyba źle to wszystko zrozumiał. Tak, jest słodki, ale...

- Opowiedz mi coś - mruknął, muskając moją szczękę swoim językiem.

   ... kompletnie nie w moim typie.
   Teraz zaczęłam się zastanawiać, dlaczego po tym jednym spotkaniu w klubie nie mogłam przestać o nim myśleć... Wydawało mi się, że jest inny, bardziej mroczny, tajemniczy i groźny. I mimo, że nigdy bym się o to nie podejrzewała, właśnie to mnie w nim pociągało. Teraz, gdy okazało się, że jest zupełnie inny, jego szanse u mnie spadły niemal do zera. Byłam... rozczarowana? Tak, to chyba najbardziej odpowiednie tego, co w tym momencie czułam.
   Poczułam, jak usta Harry'ego niebezpiecznie szybko zbliżają się do moich. Raptownie się od niego odsunęłam, za co zostałam nagrodzona jego zdezorientowaną miną. Chciałam wymyślić jakąś wymówkę, coś w stylu przewlekłej choroby albo opryszczki, ale bardzo uprzejmie wyręczył mnie w tym przeraźliwy krzyk dobiegający z wnętrza baru.

Harry:

   Nie wierzę, że coś takiego musiało się wydarzyć akurat w takim momencie. Do tej pory było przecież tak pięknie, tak idealnie... Ale no cóż, zaczynam się przyzwyczajać do tego, że nic w życiu nie idzie po mojej myśli.
   Krzyk znowu przeszył panującą dookoła ciszę. [T.I.] skuliła się na stole, więc objąłem ją ramieniem, chcąc dodać jej otuchy. Do moich uszu doleciały strzępki rozmowy.

- Miałaś.... kurwa dwa miesiące... czy... naprawdę.... mało?
- Oddam ci wszystko! - krzyknęła kobieta. - Ale błagam, zostaw mnie!
- Masz tą pieprzoną forsę? - warknął mężczyzna.. O mój Boże, to był...
- Alec - szepnąłem.
- Kim on jest? - odszepnęła [T.I.], patrząc na mnie z przerażeniem.

   Nie chciałem odpowiadać. Nie, ten wieczór i tak był już wystarczająco zepsuty.

- Jakieś ostatnie słowa? - spytał ironicznie Alec.
- Daj mi to wyjaśnić! Oddam ci wszystko! - pisnęła kobieta.
- Zawsze ta sama gadka, Johnson, przestałem już w nią wierzyć - zaśmiał się i zrobił kilka kroków, jak mi się wydaje, w stronę tej kobiety. - Masz mi coś do powiedzenia?
- Kocham cię! - krzyknęła.
- Kim jest Alec? - spytała ponownie [T.I.], zaciskając swoje palce mocniej na moim przedramieniu.

   Wiedziałem, że się bała. Mogłem to wyczuć po sposobie w jaki jej dłoń trzymała moją, albo po drżeniu jej głosu. Ja też się bałem, chociaż nie miałem czego. Akurat mi nic nie groziło.
   
   Strzał.
   Huk bezwładnego ciała opadającego na podłogę.
   Bezlistosny rechot.
   Cisza.
   Kimkolwiek była Johnson, już jej nie było.

- Harry, odpowiesz mi?
- On jest... - zacząłem, ale te słowa nie chciały mi przejść przez gardło.
- Kim jest? - szepnęła.

   Teraz albo nigdy - pomyślałem. Wziąłem głęboki oddech i zamknąłem oczy.

- Alec to... Alec to mój brat.


A.♥