Wszyscy! 1

Cześć Koteczki!
Tak jak mówiłam, dodaję dzisiaj posta. Haha, jak ja siebie dobrze znam.
Tego imagina dedykuję mojej ukochanej @_Crazy_Mofo_69 (FOLLOW, FOLLOW, FOLLOW), za to że jest absolutnie wspaniała! bduvgsofndipw <3
+ dziękuję Angeli, za to że tak bardzo mi pomogła. :*

KLIK.♥

   ...Każdy ma w swoim życiu kogoś, kto chce je zepsuć. Kogoś, kto pragnie twojego cierpienia. Kogoś, kto zazdrości ci tego kim jesteś, bo wie, że nigdy nie będzie taki jak ty. 
   Każdy ma w swoim życiu kogoś, kto go kocha. Ten ktoś zrobi dla ciebie wszystko co będziesz chciał, zrezygnuje ze swojego szczęścia, żeby ciebie uczynić szczęśliwym. Nie będzie się bał stawiać czoła przeciwnościom, bo wie, że robi to dla ciebie.
   Teraz doświadczam czegoś paradoksalnego, wiesz? Bo cholernie zazdroszczę ci twojego bogactwa, tego że stać cię na wszystko czego zapragniesz, tego że po prostu udało ci się w życiu, a mi nie. Nienawidzę cię za to, jednocześnie kochając cię za to jaki jesteś. 
   Wiem, że nigdy mnie nie widziałeś i nie wiesz o moim istnieniu. Pewnie to się nigdy nie zmieni. I w sumie tak będzie lepiej dla nas obojga, bo nie wiem czy zdołałabym zapanować nad sobą, mając cię na wyciągnięcie ręki.

[T.I.]

- Muszę przestać czytać listy od fanów - wyznałem i wzdrygnąłem się na samą myśl o nich.
- Na pewno nie jest tak źle. Pokaż to - powiedział Zayn i wyciągnął rękę w moją stronę. Ostrożnie podałem mu list.

   Mulat pochylił się i zaczął powoli czytać wyznania fanki. Po chwili dosiadł się do niego Niall i zaczął zaglądać mu przez ramię. W momencie, w którym dotarli do najbardziej.. cóż... interesującego akapitu, ich twarze wykrzywiły się w pełnym obrzydzenia grymasie.

- Psychiczna - stwierdził Zayn, patrząc na list jak na trędowatego człowieka. - Napisała to używając swojej krwi, tak?
- O kurwa - podsumował po przeczytaniu "Wyznań Directionerki". - Ja jakbym nie wiedział co zrobić ze swoją krwią, to pewnie oddałbym ją dla potrzebujących, a nie używał do pisania listów.
- Może atrament jej się skończył - dodał mulat bez przekonania.

   Już chciałem jakoś zripostować jego wypowiedź, kiedy nagle do pokoju wszedł Harry. Niósł w ręce dwa kubki z parującą kawą i paczkę jakichś japońskich ciastek. Wyrwałem z list z rąk Zayna i podstawiłem Hazzie pod nos.

- Czo to? - spytał z głupawym uśmiechem na twarzy.
- Przeczytaj - powiedziałem.
- Czekaj, muszę to gdzieś odłożyć - sapnął i zaczął kierować się w stronę stołu. Poszedłem za nim. - No, pokaż to.

   Podałem mu kartkę i usiadłem obok Nialla na kanapie. Zaczęliśmy go obserwować, w oczekiwaniu na końcową reakcję. Dziwne, że kiedy dotarł do "tego akapitu", nie skrzywił się, ale zaczął się śmiać. Wreszcie złożył list na pół i spojrzał na nas.

- Co o tym sądzisz? - spytał Zayn.
- Hm...

   Cisza.

- Albo to jakiś żart, albo ta dziewczyna jest psychiczna. Dobra, rozumiem to, że może cierpieć bo nigdy nas nie widziała czy coś, ale pisać list własną krwią? To już jest przegięcie - mruknął. Skinęliśmy głowami. - Poza tym, uważam że powinniśmy jej odpisać i poczekać na reakcję. A najlepiej byłoby zaprosić ją do siebie, wykupić jej M&G czy coś.
- Jesteś głupi, wiesz? - uśmiechnąłem się do Harry'ego.
- Właśnie za to wszyscy mnie kochają - odparł bez cienia frustracji. Cały Harry.

   Usiedliśmy we czwórkę na naszej pachnącej nowością sofie i zaczęliśmy się zastanawiać co zrobić z tą dziewczyną. Niall uważał że trzeba zadzwonić do psychiatryka, Zayn uważał że to żart, Harry nadal obstawiał przy swoim, a ja nie miałem zdania. Współczułem tej dziewczynie. Poniekąd czułem się winny temu że oszalała, bo to było dla mnie pewne. Fanka zdecydowanie miała nierówno pod sufitem.
   Jakieś piętnaście minut później do pokoju wszedł Liam z wysokim na około dwa i pół metra obrazem przedstawiającym nagą kobietę. Spojrzałem na niego wymownie.

- No co? - zdziwił się. - Dostałem to od fanki. Japonki są dziwne.

   Wymieniliśmy z Niallem porozumiewawcze spojrzenia.

- Musisz coś przeczytać - powiedzieliśmy w tym samym czasie i wskazaliśmy na list leżący na stoliku.

   Liam spojrzał na zakrwawiony kawałek papieru z niechęcią, ale w końcu przemógł się i wziął go do ręki. Zaczął powoli czytać te wypociny, czy też wykrwawiny (suchar godny Tomlinsona) i wyraz jego twarzy zmieniał się wraz z każdym przeczytanym zdaniem.

- Jak sądzisz, co powinniśmy z nią zrobić? - spytał Zayn.
- Zaprosimy ją do siebie, prawda? - powiedział Harry i spojrzał na Liama z nadzieją.
- Możemy, pod warunkiem że przyjedzie w kaftanie bezpieczeństwa - mruknął.
- Wiedziałem że się zgodzi! - krzyknął loczek. - Wy też się zgadzacie, prawda?
- Harry, to niebezpieczne - zacząłem. - A co, jeśli ona rzeczywiście jest chora?
- Chrzanić to! Idę załatwiać potrzebne papiery. Co wy na to?
- Hazz...
- Ty Tomlinson się nie odzywaj. Liam, ty już się zgodziłeś. Niall? - spojrzał na blondyna. Chłopak siedział i patrzył tępo na Harry'ego, nie wiedząc dokładnie co powiedzieć. - Rozumiem, że ty też nie masz nic przeciwko. Zayn, nawet jakbyś się nie zgodził, to wiedz że jesteś przegłosowany, wiesz, czterech na jednego... Dobra, ja lecę ją zaprosić! - krzyknął i pobiegł gdzieś, niewiadomo gdzie.

   W pokoju znowu zrobiło się niebezpiecznie cicho.

- Ale się wkopaliśmy, co? - odezwał się Niall.

   Skinęliśmy głowami.
   Przysięgam, że kiedyś coś zrobię temu idiocie.


*TRZY TYGODNIE PÓŹNIEJ*

- Ja pierdole, nie wierzę że on to zrobił naprawdę! Nie wierzę! - krzyknął Niall, brutalnie wybudzając mnie ze snu. - No ja nie wierzę że w ogóle mu na to pozwolili! Przecież on jest jakiś nienormalny! Myślałem że żartował, rozumiesz? Ż-A-R-T-O-W-A-Ł!
- Nie przypuszczałem, że potrafisz literować. Zaskakujesz mnie, Horan - sapnąłem i przetarłem zaspane oczy. - Do rzeczy, co się stało?
- [T.I.] dzisiaj przyjeżdża. DZISIAJ. Ogarniasz? DZISIAJ!
- Opanuj się - skarciłem go. - Jaka [T.I.]?
- Ta od listu pisanego krwią.

   JEZUSMARIAŚWIATSIĘWALI.

- CO?! - teraz to ja zacząłem krzyczeć.
- No właśnie! I wiesz co? Ten idiota już po nią pojechał na lotnisko!
- Wziął ze sobą ochroniarza? - spytałem. Po minie Nialla wywnioskowałem, że nie. - Jak tu wróci, to go zabiję.
- A ja pomogę ci zakopać zwłoki w ogródku - zaoferował blondyn.

   Wyskoczyłem z łóżka, wyjąłem z walizki pierwsze lepsze ciuchy i pobiegłem do łazienki się ubrać. Wyszedłem z niej jakieś trzydzieści sekund później.

- Nawet sobie nie wyobrażasz jak bardzo wkurzony teraz jestem - wysapałem.
- Chyba jednak sobie wyobrażam - odparł. Stwierdziłem, że dzisiaj nie mam zamiaru się z nim kłócić. - Wiesz czego najbardziej się boję?
- Nie.
- Tego, że ta dziewczyna rzuci się na mnie, rozszarpie na strzępy, a potem napisze kolejny list, tym razem używając do tego MOJEJ krwi.
- Wydaje mi się, że najpierw może dorwać Harry'ego.
- Racja.

   Wyszliśmy z sypialni do salonu i usiedliśmy na sofie. Po chwili Leslie, nasza kucharka, postawiła przed nami talerze z "pełnowartościowym śniadaniem", które musieliśmy jeść nieprzerwanie od pół roku. Zjedliśmy w ciszy.
   Im więcej czasu upływało, tym bardziej bałem się o Harry'ego. Ogólnie się bałem. Wiedziałem, że tacy ludzie są nieobliczalni i w ogóle... Ale z jakiejś dziwnej, niewyjaśnionej przyczyny, bardzo chciałem ją poznać.
   Jakieś trzy minuty później usłyszeliśmy pukanie do drzwi. Niall krzyknął "proszę!" i zaraz po tym do środka wszedł Harry, na szczęście cały i zdrowy, a obok niego stała TA DZIEWCZYNA.
   Spojrzałem na nią nieśmiało, a ona odwzajemniła moje spojrzenie. W momencie, w którym nasze oczy się spotkały.... To było coś dziwnego i trudnego do opisania. Po prostu, gdy tylko ją zobaczyłem, poczułem się jak... Cholera, poczułem że... Cholera... Poczułem...
   Ratunku.


A.♥