Hazza. 1.

Dobra, hej Paróweczki!
Dawno mnie tu nie było... Strasznie dawno. W tym czasie tak strasznie dużo się działo, że nie byłam w stanie tego wszystkiego ogarnąć. Teraz jakoś udało mi się coś naskrobać, mam nadzieję że Wam się spodoba.
Za 6 dni będziemy obchodzić rocznicę powstania tego bloga... I przyznam, że już szykuję jakiegoś specjalnego imagina na tą okazję... Zobaczymy co z tego wyjdzie. :D
13 dni do Midnight Memories.
11 dni do 1D Day.
ŻYCIE JEST TAKIE WSPANIAŁE. ♥

KLIK.♥

   Siedziałam sobie spokojnie przy stoliku w mojej ulubionej kawiarni. Na dworze było już ciemno, pomimo tego że dopiero dochodziła osiemnasta. Na dziesięć stolików tylko trzy były zajęte. Jeden przez uroczą parę w podeszłym wieku, zajadającą się maślanymi ciasteczkami, drugi przez kobietę z na oko ośmioletnią dziewczynką, no i trzeci przeze mnie. [T.I.][T.N.], studentkę pierwszego roku archeologii, po raz siódmy w tym semestrze zrywająca się z literatury.
   Przygnębiającą ciszę w kawiarni przerwał dzwonek mojego telefonu. Zielony napis na wyświetlaczu głosił: MASZ JEDNĄ NOWĄ WIADOMOŚĆ. Ciekawe od kogo.

Czekam w Twoim pokoju! :)

   Co?
   Spojrzałam na wyświetlacz telefonu jeszcze raz, upewniając się że to nie żadne przewidzenia. Jednak nie.
   Zaczęłam się zastanawiać z kim ostatnio rozmawiałam. Kogo mogłam zaprosić do swojego pokoju w akademiku? I w ogóle, to czyj do cholery jest ten numer? Bo na pewno nie Kelly, mojej współlokatorki. Co do tego jestem stuprocentowo pewna.
   Dobra. Jeśli ktoś czeka na mnie w moim pokoju, to sprawa musi być poważna. Po pierwsze, nie każdy ma przywilej przebywania w miejscu mojego tymczasowego zamieszkania. Po drugie, tylko grupka moich najbliższych przyjaciół wie na którym piętrze i w którym pokoju mieszkam. Po trzecie... skończyły mi się pomysły.
   Postanowiłam zaryzykować i sprawdzić kto może na mnie czekać. Podniosłam się z krzesła w kafejce, gdzie siedziałam przez ostatnie czterdzieści pięć minut. Podczas gdy ja relaksowałam się z kubkiem ulubionej kawy, reszta moich znajomych kisiła się w cuchnącej sali wykładowej na niewiarygodnie nużących zajęciach z literatury.
   Od akademika dzieliło mnie jakieś dziesięć minut drogi spacerem. Jak na ironię, skrót którego zazwyczaj używałam został zamknięty jakieś dwa dni temu, tak jakby wiedział że akurat dzisiaj będę go potrzebować i chciał mi koniecznie zrobić na złość.
   Chcąc nadrobić stracony czas, ostatnie dwie przecznice przebiegłam. Stawiając pierwszy krok na schodach w akademiku zaczęłam tego żałować. Jakimś cudem wpełzłam na czwarte piętro, gdzie znajdował się mój pokój.
   Powoli uchyliłam drzwi i weszłam do środka. Zamrugałam kilka razy, żeby przyzwyczaić wzrok do ciemności i wtedy zauważyłam że ktoś siedzi na parapecie, z nosem przyklejonym do szyby. Prawą ręką nadal przytrzymywałam te cholernie ciężkie drzwi, a lewą próbowałam wymacać włącznik światła. Błądząc palcami po ścianie, natknęłam się na coś lepkiego. Pisnęłam.

- To ty? - mruknął ktoś siedzący na parapecie. Przez przyklejony do szyby policzek, mówił strasznie niewyraźnie.
- Zależy kogo szukasz – mruknęłam. - A ty kim jesteś?

   Wreszcie jakimś cudem wymacałam ten durny włącznik. Klik. Nastała światłość. Kiedy zidentyfikowałam postać siedzącą na parapecie, omal nie umarłam z wrażenia.

- Hazza? - wydukałam, przez nieuwagę puszczając ręką drzwi, które zatrzasnęły się z hukiem.
- Tak wyszło – bąknął i odkleił twarz od szyby. - Trochę dawno się nie widzieliśmy – stwierdził i podrapał się po podbródku.
- Jeśli dla ciebie rok to „trochę dawno”, to masz rację, trochę dawno się nie widzieliśmy.
- Ironiczna jak zawsze – mruknął.

   Postawiłam torbę na podłodze i podeszłam do Harry'ego, który w tym samym czasie zdążył zeskoczyć z parapetu. Rozłożył ramiona w zachęcającym geście i nachylił się w moją stronę. Nie czekając długo, wpadłam w jego objęcia i zaczęłam upajać się jego zapachem. Pachniał zupełnie tym samym Harrym co rok temu, był tylko troszkę wyższy i szczuplejszy. A może mi się wydawało.

- Jak to fajnie cię znowu zobaczyć – wyszeptał prosto do mojego ucha.
- Po co tu przyjechałeś? - spytałam. - Nawet nie próbuj mnie wkręcać że ze względu na mnie.
- Oczywiście że dlatego – burknął urażony. Skomentowałam to prychnięciem. - Nie cieszysz się że mnie widzisz?
- Tego nie powiedziałam.

   Harry zaśmiał się i przyciągnął bliżej do siebie.

- Co robiłeś przez te dwanaście miesięcy? - spytałam i spojrzałam w jego intensywnie zielone oczy. - Opowiadaj.
- Za dużo do mówienia, może kiedy indziej – zaśmiał się i sprzedał mi czułego całusa w nos.
- Coś tu kręcisz.
- Skądże znowu – znowu się zaśmiał.

   Zamilkliśmy. Ciszę przerywało tylko miarowe tykanie zegara. Harry wziął kilka głębokich oddechów, po czym odsunął mnie od siebie, złapał za ramiona i spojrzał prosto w oczy, przeszywając mnie swoim szmaragdowym spojrzeniem na wylot.

- Do rzeczy, [T.I.]. Wyświadczysz mi przysługę?
- To zależy – powiedziałam ostrożnie.
- Mogłabyś udawać moją dziewczynę przez kilka miesięcy?

   Co?
   Zamurowało mnie. Stałam naprzeciwko niego z rozdziawioną paszczą, próbując przetrawić te informacje.

- Harry, czy ja dobrze rozumiem? Nie widzieliśmy się przez rok, a teraz ty prosisz mnie żebym udawała twoją dziewczynę? - krzyknęłam.
- Wiesz, że cię lubię, prawda? - uśmiechnął się, ukazując słodkie dołeczki w policzkach. Umarłam. Cholera, nadal wiedział jak mnie podejść.
- Jaka jest stawka? - spytałam.
- To nie jest kryminał, [T.I]. Musisz po prostu pokazywać się ze mną publicznie, trzymać za ręce, całować, przytulać, takie tam.
- A psychofani?
- Psychofani? - Harry zabawnie uniósł brew. - Nie obrażaj moich kochanych Directioners.
- Sorry – wybąkałam. - Nie będę ich obrażać dopóki nie rozszarpią mnie żywcem.
- Zgadzasz się prawda? - spojrzał mi prosto w oczy i delikatnie ścisnął moją dłoń.

   Zaczęłam zastanawiać się nad odpowiednią odzywką, taką jaką zawsze wypowiadają bohaterowie durnych tanich filmów, kiedy zgadzają się na coś zupełnie szalonego, niebezpiecznego i tak dalej... Ale żadna w tym momencie nie przychodziła mi do głowy.

- Kiedy zaczynamy? - spytałam po prostu.
- Wiedziałem – zaśmiał się Harry i dał mi słodkiego całusa w policzek. - Wpadnę po ciebie jutro o tej samej porze.
- Możesz przyjechać godzinę wcześniej... - zaczęłam nieśmiało, mając nadzieję że zrozumie aluzję.
- Przecież masz literaturę.
- No właśnie – mruknęłam.

   Harry pokręcił głową z politowaniem i wyszedł z pokoju bez słowa. W tym wypadku brak reakcji uznam za potwierdzenie.

A.♥