Zayn. ♥

Zacznę od ogromnych przeprosin, za to, że tak okropnie długo nie pisałam. Okropnie. Strasznie. Niemożliwie długo. A więc, znowu nadrabiamy zaległości! Angela - ogromne dzięki za to jedno zdanie! <3
+ jak widzicie, na górze pojawiła się nowa zakładka! Tam znajdziecie moje opowiadanie. Taak, wreszcie odważyłam się zacząć je pisać.. :)
KLIK.♥

♥

- Myślisz, że spotkam kiedyś miłość swojego życia? - spytałaś i przycupnęłaś obok Louisa na dywanie.
- Myślę - odparł, nie odrywając wzroku od telewizora - że już ją spotkałaś, ale jeszcze o tym nie wiesz.
- Od kiedy ty się tak wypowiadasz?
- Od kiedy ty pytasz o takie rzeczy? - odpowiedział pytaniem na pytanie i nagle zwrócił na ciebie swój wzrok.
- Nie patrz tak na mnie - speszyłaś się.

   Jego wzrok był o wiele bardziej przenikliwy niż zazwyczaj. Aż za bardzo przenikliwy. Potarłaś z zakłopotaniem ramiona, na których pojawiła się gęsia skórka.

- Coś się stało? - spytał.
- Nie, chyba nie - odpowiedziałaś. Na jego twarzy malował się coraz większy niepokój.
- Znowu się z nim pokłóciłaś? - zaśmiał się i mocno cię przytulił.
- No ale jeśli on nie chce ze mną wyjść nawet do sklepu naprzeciwko? -  obruszyłaś się i skrzyżowałaś ręce na klatce piersiowej. - Wstydzi się mnie, czy jak?
- Dlaczego miałby się ciebie wstydzić? - zdziwił się Lou. - Ciebie?
- Mnie. A niby dlaczego nie chce się ze mną nigdzie pokazywać?!
- Pewnie... pewnie jest jakiś powód.
- Wiem że jest! - zdenerwowałaś się. -  Ale ja chcę wiedzieć jaki!
- Na pewno nie taki, jaki myślisz że jest - uśmiechnął się tajemniczo.
- Przestań.
- Co mam przestać? - zdziwił się.
- Nie wiem, przestań się tak uśmiechać, przestań mówić takie rzeczy, przestań... mam dość!
- Ale czego masz dość?! Bo jak na razie, to tylko panikujesz bez powodu - zaśmiał się.
- No bo się boję!
- Nie masz czego - rzucił i wyszedł.

   A ty zostałaś na podłodze sama. I zaczęłaś myśleć, co takiego robisz, że Zayn nie chce się do ciebie odzywać ani nigdzie z tobą wychodzić.Nie chciałaś tego dłużej roztrząsać.
   Pozbierałaś się z dywanu i poszłaś do kuchni zrobić herbatę. Nalałaś wody do czajnika i patrzyłaś na niego w zamyśleniu, czekając aż zacznie świszczeć, że woda już się zagotowała. Lubiłaś ten czajnik, mimo że był okropnie stary i odlatywało mu ucho. Często zastanawiałaś się, dlaczego chłopcy nie kupią czegoś nowszego, przecież stać ich na wiele droższych rzeczy, ale nie powiedziałaś im tego wprost.
   Kiedy czajnik zaczął gwizdać, jak na komendę otworzyły się drzwi i wpuściły do środka skostniałego Zayna. Podszedł do ciebie od tyłu i położył swoje przenikliwie zimne ręce na twoim karku. Z przerażenia odskoczyłaś do tyłu i przewróciłaś chłopaka na kafelki.

- Ej uważaj mała! - zaśmiał się. - O, widzę, że zrobiłaś mi herbatkę.
- Niekoniecznie - uśmiechnęłaś się. - Ta herbata jest... moja... - dorzuciłaś, kiedy mulat chwycił kubek z gorącym napojem w dłonie i upił kilka łyków.
- Tak? - zdziwił się. - Przepraszam [T.I.]...
- W porządku - odparłaś zrezygnowana. - Zrobię sobie nową.
- Naprawdę przepraszam - powtórzył.
- Mówiłam już, że w porządku.
- No tak, tak.. Ale ogółem ostatnio zachowuję się podle wobec ciebie. A wcale nie chcę.
- To dlaczego tak robisz? - spytałaś, kompletnie zbita z tropu.
- Bo... bo wiesz, szczerze to boję się ci powiedzieć, że cię kocham - wyrzucił jednym tchem, a potem, nie dając ci odpowiedzieć, wpił się w twoje usta.

   Pocałunek był długi, czuły i wygłodniały.
   Kiedy wreszcie się od siebie oderwaliście, zakłopotani zauważyliście, że ktoś się wam przypatruje. A tym kimś był Louis.

- Mówiłem, że nie masz się czego bać [T.I.] - odparł. - No całujcie się dalej, ja znikam.

   No i zniknął. A Zayn nie czekając na pozwolenie, pocałował cię jeszcze raz tak samo. Długo, czule i wygłodniale.
   A potem poszliście razem na ogromne zakupy do Harrod's. I Zayn wcale się ciebie nie wstydził. Wcale a wcale.

A.♥