Liam (i Louis). 1

Czeź. ♥
Dzisiaj miałam taki wspaniały dzień, oh God. :D Za to imagin jest taki sobie (nie będę mówić, że beznadziejny, bo będziecie mieli wąty, no :*), bo dzisiaj miałam ochotę na oneshota o Liamie. Takie tam...
Lubię wtorki, szczególnie takie jak ten.
+ Angela, kochanie moje, szczęścia życzę. ♥ Wykorzystałam twój tekst gdzieś pod koniec, wiesz gdzie. :) 
KLIK.♥ lub KLIK.♥

KOCHAM WAS MOCNO! ♥

- Hej, przyniosłem ci coś do picia... Nie. Jeszcze raz - wziął głęboki oddech. - Cześć, tak patrzyłem sobie na ciebie i pomyślałem... Nie chciałabyś się czegoś napić? - znowu zrobił dłuższą przerwę. Ciekawe czy wiedział, że skrycie go podglądam. - Cześć, lubisz koktajle truskawkowe? Tak się składa że mam jeden dla ciebie...
- Marzyłam o takim koktajlu - parsknęłam i wyłoniłam się zza drzwi.
- Przestań - warknął. - Nie jestem w nastroju na twoje głupie żarty.
- Wyluzuj - mruknęłam. - Kogo próbujesz poderwać? - spytałam, kierując na niego pytające spojrzenie.

   Liam nie odpowiedział, tylko pokręcił w zamyśleniu głową. Zauważyłam, że ostatnio w ogóle dziwnie się zachowywał. Cały czas chodził z głową w chmurach, unikał rozmów ze wszystkimi oprócz jednej osoby, z którą bez przerwy SMS-ował. Strasznie mnie ciekawiło kto to taki, ale nie chciałam się narzucać i cierpliwie czekałam, aż sam zachce mi powiedzieć. Miałam wrażenie, że ta chwila nigdy nie nadejdzie.
   Rozejrzałam się po pokoju i z konsternacją stwierdziłam, że chłopaka już w nim nie ma.

- Li? - jęknęłam, próbując rozszyfrować dokąd sobie poszedł. - Co z tobą nie tak?! - wrzasnęłam i z całej siły uderzyłam pięścią w blat. Zabolało.

   Jestem idiotką. Wiem, że nie powinnam angażować się w jego życie uczuciowe i błagać go, żeby powiedział mi kim jest ta "szczęściara". Ale ja po prostu tak nie potrafiłam. Dlaczego?
   Bo jestem w nim zakochana.
   Tak, wiem że to przereklamowane, głupie i w ogóle, ale co mam na to poradzić? Tak jest i tyle...
   Jestem idiotką.

***

   Impreza, którą Niall zorganizował dzisiejszego wieczora w naszym ogrodzie nabierała tempa. Ludzie ocierali się o siebie w obłąkańczym tańcu, wszędzie było czuć smród alkoholu, papierosów i marihuany. Zauważyłam, że jakaś dwójka napalonych nastolatków właśnie uprawia seks w rogu basenu, zaraz przy panelu z biczami wodnymi. Zażenowana odwróciłam wzrok.
   Liama nigdzie nie było widać, za to szybko wypatrzyłam Harry'ego, całującego się namiętnie z jakąś nowo poznaną dziewczyną. Podeszłam do niego i lekko pociągnęłam go za rękaw.

- Tak [T.I.]? - wychrypiał, wycierając ręką usta. To było obrzydliwe.
- Widziałeś Liama?
- Ym... nie skarbie, ale wydaje mi się, że Tiffany powinna wiedzieć, gdzie jest - uśmiechnął się i puścił mi oczko.

   Zaraz, zaraz... Co?

- Jaka Tiffany? Nie znam żadnej Tiffany - odparłam, wykrzywiając twarz.

   Harry zarechotał, jakby właśnie usłyszał najlepszy żart w swoim życiu. Czyżby to była ta "tajemnicza szczęściara"? Proszę bardzo, dzięki Haroldowi Edwardowi Stylesowi, mój świat właśnie legł w gruzach. Tiffany... Nawet imię ma ładniejsze ode mnie.

- No cóż... Poczekaj tu, Bridgit - zwrócił się do ponętnej blondynki, z którą przed chwilą się całował. - Chodź [T.I.], pomogę ci go znaleźć - sapnął i chwycił mnie za dłoń.

   Czułam, że ta Bridgit właśnie wypala mi swoim morderczym wzrokiem dziurę w plecach. W tym samym czasie Harry, nadal trzymając mnie za dłoń, próbował przepchnąć się przez tłum tańczących i śmierdzących ludzi. Myślałam, że zaraz zwymiotuję. Nienawidziłam takich imprez.

- Kim jest Tiffany? - zawołałam do Harry'ego, próbując przekrzyczeć muzykę.
- To taka jedna... Chyba podoba się Liamowi - krzyknął.

   Chwilę później zatrzymaliśmy się przy trampolinie, na której skakało kilka osób. Wszystkie były nagie. Mój Boże.. Mówiłam już, że nienawidzę takich imprez? Cóż, powtórzę jeszcze raz.

- Niall! - wrzasnął Harry, chwytając palcami siatkę ogradzającą trampolinę i potrząsając nią.
- Czego chcesz? - głowa Nialla mignęła gdzieś w tłumie skaczących golasów.
- Zejdź z tej trampoliny, do kurwy nędzy - warknął Harry. - Musimy coś wiedzieć.

   Niall z ociąganiem wyminął inne skaczące osoby i podszedł do siatki. Dziwnie było go oglądać kompletnie nagiego... Ale najwyraźniej jemu to zupełnie nie przeszkadzało.

- Co jest? - zawołał, zeskakując na trawę obok nas.

   Harry otaksował go wzrokiem z góry na dół, po czym odchrząknął znacząco. Blondyn tylko wzruszył ramionami i uśmiechnął się. Dom wariatów. No przysięgam, dom wariatów.

- Gdzie Liam? - spytałam, usiłując utrzymać wzrok tylko i wyłącznie na jego twarzy.
- Widziałem jak szedł na górę z Tiffany - odparł, puszczając mi oczko.
- Czy tylko ja nie wiedziałam o tej dziewczynie? - warknęłam poirytowana. Harry i Niall spojrzeli na siebie porozumiewawczo.
- Tak - odpowiedzieli razem.
- Mniejsza z tym... Dzięki Niall, dzięki Harry, teraz niestety opuszczam was, idę szukać Liama - mruknęłam pod nosem i odeszłam, zostawiając tamtą dwójkę przy trampolinie.

   Weszłam do domu, gdzie zastałam kolejną porcję nagich i napalonych nastolatków. Wyminęłam ich, uważając, by na żadnego nie nadepnąć i wdrapałam się po schodach do góry. Stanęłam w korytarzu i rozejrzałam się. Było tam około czterech par identycznych białych drzwi, które prowadziły do różnych pomieszczeń. W którymś z tych pokoi był Liam. Tylko w którym?
   Zróbmy sobie wyliczankę.

- Ene, due, rike, fake... - szepnęłam. - Dobra, wchodzę tu - mruknęłam, podchodząc do przypadkowych drzwi.

   Ostrożnie nacisnęłam klamkę i wcisnęłam głowę do środka. Na łóżku siedział Louis i grał w jakąś grę na Play Station. Uśmiechnął się ciepło, gdy mnie zauważył.

- O, hej [T.I.], chcesz się przyłączyć? - spytał i poklepał miejsce obok siebie.
- Hej Lou.. Chciałabym, ale właśnie szukam Liama, widziałeś go może? - uśmiechnęłam się.
- Jest w swoim pokoju z Tiffany, drugie drzwi na lewo.
- Ty też o niej wiesz? - wytrzeszczyłam oczy. Tego już za wiele.
- Wszyscy o niej wiedzą - zaśmiał się. No cóż, życie.
- Dzięki - wydukałam. - Postaram się zaraz wrócić.
- Jasne, ja czekam - zawołał wesoło Lou i pomachał mi na pożegnanie.

   Wyszłam z jego pokoju i zgodnie ze wskazówkami, podeszłam do drugich drzwi na lewo. Delikatnie zapukałam, zanim weszłam do środka. Pierwszą rzeczą, jaką zauważyłam były jej włosy: długie, czarne i błyszczące. Potem jej usta. Były złączone z ustami chłopaka, siedzącego po prawej stronie łóżka. Tym chłopakiem był... Liam oczywiście. Jak mogłoby być inaczej?

- Kocham cię - wyszeptałam, po czym, jak przynajmniej mi się wydawało, bezszelestnie wyszłam z pokoju.

   Z mocno bijącym sercem oparłam się o ścianę i zaczęłam płakać. Tiffany była taka piękna, taka wyjątkowa i tak bardzo pasowała do Liama.. Nie to co ja, niski i gruby ziemniak. Tacy jak ja zawsze mają gorzej. Cała zapłakana poleciałam z powrotem do pokoju Louisa i nawet się z nim nie witając, wskoczyłam na łóżko i mocno się do niego przytuliłam.

- Co jest? - spytał szeptem, delikatnie gładząc moje plecy dłonią.
- Jestem beznadziejna! - krzyknęłam. - Tiffany jest taka... idealna! Czemu ja też nie mogę taka być?
- Jesteś idealna - mruknął Lou wprost do mojego ucha. - Cholernie idealna.
- Ale nie dla Liama, dla niego nie jestem wystarczająco dobra.

   Zaniosłam się płaczem. Jeszcze mocniej wtuliłam się w ciepłe ciało Louisa. Jego obecność była taka kojąca... Taka pokrzepiająca.

- Dla mnie jesteś absolutnie najwspanialsza - odparł i delikatnie ucałował czubek mojego nosa.

   Cholera jasna. Tak bardzo chciałam, żeby to Liam leżał teraz obok mnie i mówił, że jestem "absolutnie najwspanialsza". Dlaczego to nie może być on?
   W tym momencie, drzwi do pokoju Louisa otworzyły się z cichym skrzypnięciem. Stanął w nich Liam. Gdy tylko go zobaczyłam, odwróciłam wzrok i schowałam twarz w koszulkę Tomlinsona, która była już mokra od moich łez.

- [T.I.], możemy pogadać? Sami? - spytał, patrząc wymownie na Louisa.

   Skinęłam głową i wyszłam razem z Liamem na korytarz.

- Przepraszam, że nie powiedziałem ci wcześniej o Tiffany, dupek ze mnie - zaczął, głośno wypuszczając powietrze z płuc. - Nie chciałem cię zranić, bo chciałem żebyśmy dalej byli przyjaciółmi.
- Myślę, że właśnie nie mówiąć mi o niej, bardziej mnie zraniłeś - szepnęłam.
- Przepraszam [T.I.]... Ale po prostu...
- Nie musisz się tłumaczyć - odparłam i wysiliłam się na uśmiech. - Nie mogę cię obwiniać za to, że mnie nie kochasz.
- Więc nie jesteś zła? - spytał z wyraźną ulgą i uśmiechnął się szeroko.
- Nie.

   Tak.

- Tiffany jest śliczna - mruknęłam. - Musi być naprawdę ogromną szczęściarą, że ma kogoś takiego jak ty. Życzę wam jak najlepiej - szepnęłam. Ostatnie słowa nie chciały mi przejść przez gardło.
- Dziękuję [T.I.], jesteś najlepsza - zaśmiał się Liam i zamknął mnie w szczelnym uścisku. - Przyjaciele? - spytał i spojrzał na mnie z nadzieją.
- Przyjaciele - uśmiechnęłam się.

   Tiffany, zgiń.


A.♥