Niall. 6

Witajcie!
Tak, możecie mnie zabić, proszę bardzo, poddaję się. Nie chcę znowu robić z siebie ofiary losu i wszystko zrzucać na konkursy przedmiotowe (swoją drogą, przeszłam na wojewódzki z polskiego, hahaha), egzaminy i takie tam. To w jakichś 90% wina mojego cudownego lenistwa i życia w przekonaniu, że nie dam rady niczego napisać. Naprawdę, czuję się okropnie z tym, że Was zawiodłam i musieliście tak długo czekać na kolejną część. Jestem cholernie zła na siebie za to wszystko.

PRZEPRASZAM!
macie prawo być na mnie źli

wiem, jestem idiotką

ZAWIODŁAM WAS ZNOWU.

Poza tym, ta część jest do dupy i za krótka. Masło maślane, przesłodzona historyjka miłosna. Dobra, koniec z tym. Teraz w końcu mam ferie, więc postaram się pisać systematyczniej (czy też bardziej systematycznie).

Kocham Was bardzo. ♥
+ dziękuję Angelika, jesteś... najlepsza. :*

KLIK.♥

- Mój Boże - szepczę do siebie.

   Ciało Horana wije się niekontrolowanie na podłodze. Gdy tylko na niego patrzę, automatycznie zaczyna robić mi się niedobrze. Jak on mógł doprowadzić siebie do takiego stanu?
   Zaczynam się zastanawiać co mam z tym zrobić. Zadzwonić po karetkę? Nie. Wtedy byłby skończony. Jeśli wykryją narkotyki w jego krwi... co ja gadam, na pewno wykryją.

- Myśl, myśl, myśl – przytaczam swój ulubiony cytat z Kubusia Puchatka i zaczynam krążyć po kafelkowej posadzce, próbując znaleźć dobre wyjście. Albo przynajmniej mniej złe niż reszta. - Niall, a co powiesz na zatuszowanie wszystkich śladów po... no właśnie i zadzwonieniu po policję potem? Dlaczego mówię sama do siebie? - jęczę i pochylam się nad blondynem leżącym na podłodze.

   Przytulam policzek do jego klatki piersiowej i wsłuchuję się w jego zaskakująco miarowy oddech. Moja głowa unosi się w górę i w dół, naśladując ruchy jego ciała.

- Proszę cię, nie odchodź – szepczę do niego i delikatnie całuję jego czoło.

   Muszę zebrać w sobie naprawdę dużo silnej woli, żeby oderwać się od niego. Drżącymi palcami wybieram numer alarmowy. Zaczynam liczyć sygnały. Pierwszy, drugi...

- Halo? - słyszę.

   I wtedy zaczynam ryczeć jak głupia.

***

   Szum szpitalnej aparatury odbija się echem w mojej głowie. Gdy otwieram oczy, widzę tylko przerażająco białą ścianę przed sobą. Obok mnie siedzą rodzice Nialla. Jego mama zanosi się płaczem, a jego tata tylko podaje jej kolejne chusteczki i odbiera te zużyte.

- Spokojnie, Mauro – szepcze jej do ucha i delikatnie głaszcze ją po plecach.

   Też chcę, żeby ktoś mnie pogłaskał. A tak konkretnie to jedna osoba. Niall. 

   Na samą myśl o nim, zalewa mnie kolejna fala łez. Chowam twarz w dłoniach, nie chcąc by ktokolwiek zobaczył mnie w tym stanie. Tak bardzo się o niego boję, tak bardzo chcę, żeby wszystko było dobrze...
   Ale będzie dobrze, prawda?
   Ktoś delikatnie szturcha mnie w ramię. Podnoszę wzrok i widzę przed sobą nogi ubrane w białe szpitalne spodnie. Prostuję się na krześle. Naprzeciwko mnie stoi lekarz. Ma bardzo przyjaźnie wyglądającą twarz i chyba nawet się uśmiecha. Robi mi się ciepło na sercu.

- Tak? - szepczę.
- Przeżyje – odpowiada lekarz również szeptem i obdarza mnie pocieszającym spojrzeniem.

   Tego jednego słowa było mi trzeba. W nagłym przypływie emocji raptownie wstaję z krzesła i przytulam się z całej siły do lekarza. Czuję jak delikatnie gładzi mnie po włosach.

- Jesteś dzielną młodą dziewczyną – mówi mi do ucha. - Gdyby nie ty, prawdopodobnie już by go tu nie było. Jesteś bohaterką.
- Cieszę się, że przeżył – odpowiadam. - Ale wcale nie czuję się jak bohaterka. Wręcz przeciwnie... Mam wrażenie, że zepsułam mu życie. Bo teraz będzie musiał przejść na odwyk, prawda? - pytam.

   Lekarz z ociąganiem kiwa głową.

- I nie będzie mógł więcej tańczyć?
- No cóż... - zaczyna i nagle milknie. - Przykro mi. Wiem, ile te warsztaty dla ciebie znaczyły. Ile znaczyły dla was obu.
- Nie ma sprawy – przerywam mu i odsuwam się na bezpieczną odległość. - Dobrze, że już wszystko w porządku.
- Chcesz go zobaczyć? - pyta lekarz, wyciągając do mnie dłoń.

   Potakuję i idę za nim do małej szpitalnej sali. Rozglądam się po pomieszczeniu, próbując znaleźć Nialla. Leży na łóżku przy oknie. Jego fioletowe włosy śmiesznie kontrastują ze śnieżnobiałą pościelą i równie białą skórą jego twarzy. Nawet jego malinowe usta straciły swój ciepły odcień.

- Och, Niall – szepczę do siebie i ocieram kciukiem pojedynczą łzę, która wykradła się spod powieki.
- [T.I.]? - pyta. Głos bardzo mu drży, przez co każda samogłoska w moim imieniu jest nienaturalnie przeciągnięta.
- Już dobrze – mówię i delikatnie chwytam jego dłoń. Jest zimna i szorstka. - Wszystko będzie dobrze.
- Nie płacz – szepcze. - Wtedy brzydko marszczy ci się nos.

   Jego słowa sprawiają, że zaczynam się śmiać, jednak szybko się opanowuję. To nie jest odpowiednia chwila na śmiech.
   Czuję jak palce Nialla zbierają łzy z moich policzków. Cała rozpalam się pod jego dotykiem. Delikatnie przymykam oczy. Robię co w swojej mocy, żeby znowu się nie rozpłakać.

- Mój Boże – słyszę cichy głos chłopaka. - Tak bardzo cię kocham.

   Moje serce właśnie zaczyna bić tak szybko, że nie słyszę nic poza jego rytmicznym kołataniem. On powiedział, że mnie kocha. Wszystko inne przestaje się liczyć, teraz jesteśmy tylko ja i on.

- Kocham cię mocniej - odpowiadam po chwili.

   Na jego twarzy pojawia się delikatny uśmiech. Siadam na taborecie postawionym obok łóżka i zaczynam wpatrywać się w jego zmęczone oczy.

- Cieszę się, że tu jesteś - mówi i chwyta mnie za nadgarstek.

   Nachylam się i przybliżam jego twarz do mojej. W momencie, gdy składam na jego ustach pocałunek, do sali wchodzą rodzice Horana, najwyraźniej bardzo zdziwieni tą całą sytuacją. Gwałtownie się od niego odsuwam.

- Nie wiedzieliśmy, że wy.. - śmieje się pan Horan.
- My też – Niall przerywa swojemu tacie i uśmiecha się do niego.
- Chyba już lepiej się czujesz, prawda? - pyta go Maura i ściska go za drugi nadgarstek.
- Zdecydowanie lepiej, mamo. Przepraszam za to wszystko...
- To nie twoja wina, synku – mówi kobieta i delikatnie głaszcze blondyna po włosach.
- W stu procentach moja – odpowiada z naciskiem. - Niczyja inna.
- Pójdziesz na odwyk, prawda? - pyta go ojciec.
- To zależy, czy [T.I.] będzie tego chciała – śmieje się.

   W tym momencie całkowicie odbiera mi mowę. To niemożliwe, żeby moje zdanie było dla niego aż tak ważne. Ale obiecałam sobie nie zadawać niepotrzebnych pytań i nie zagłębiać się tak bardzo w to wszystko, więc...

- Bardzo tego chcę – mówię i delikatnie całuję go w policzek.
- No to... myślę, że nie mam wyjścia – uśmiecha się. - Dla ciebie wszystko.

A.♥