Niall. 5

Hejo!
Przepraszam, że piątą część dodaję tak koszmarnie późno, ale po prostu... po prostu inaczej się nie dało. I przepraszam też za to, że jest trochę za krótka i dziwnie napisana, ale ostatnio nie jest mi łatwo cokolwiek napisać. Mam nadzieję, że jakoś mi to wybaczycie. Musicie wiedzieć, że kocham Was wszystkich!
I dziękuję Wam ogrooomnie za podnad 80 komentarzy pod czwartą częścią, to jest... NIESAMOWITE! Jesteście absolutnie najlepsi! Jeszcze raz powtarzam: KOCHAM WAS! 

DZISIAJ WSPANIAŁY DZIEŃ:

WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO HARRY! ♥
żyj 500 lat i nigdy się nie starzej, bądź zawsze taki zajebisty jak jesteś, uśmiechaj się tak często jak możesz, śpiewaj jak najwięcej i wstawiaj na twittera jak najwięcej swoich idiotycznych Vine'ów (czy jak to się tam odmienia), bo są cudowne i między innymi za nie tak bardzo Cię kochamy! 
NO. ♥

KLIK.♥

- Koniec tych czułości! - krzyczy Theodore i zmusza nas do oderwania się od siebie. 

   Niall nadal się trzęsie, ale chyba napędza go myśl, że będzie mógł zaćpać wieczorem, bo jest w stanie mniej więcej normalnie funkcjonować. Raczej mniej niż więcej, ale cóż. 

   Powoli podchodzimy do Theodora i Josepha, nie wiedząc dokładnie co mamy zrobić.

 - [T.I] – Theodore zwraca się do mnie – podejdź do Josepha. Na początek jedno proste podnoszenie.

  Posłusznie wypełniam jego polecenie. Czuję, jak palce „chłopaka od podnoszeń” oplatają moją talię, a jego umięśnione ramiona powoli podnoszą mnie do góry. Theodore każe mi unieść ręce do góry i minimalnie rozszerzyć nogi. Robię to, a Joseph unosi mnie jeszcze wyżej, aż ponad swoją głowę. 

 - Rozszerz nogi jeszcze bardziej [T.I.] - instruuje mnie trener. - Łatwiej będzie wam złapać równowagę.

 

   W tym momencie czuję, że Joseph trochę się chwieje. Momentalnie sztywnieję. 

 - Spokojnie [T.I.], mamy wszystko pod kontrolą – zapewnia mnie. 

   Joseph powoli opuszcza mnie z powrotem na ziemię. Jak dobrze znowu czuć pewny grunt pod nogami. 

 - Wszystko było dobrze, dopóki nie zaczęłaś się spinać – Theodore marszczy nos i podchodzi do mnie. - Spróbuj się odprężyć, okej?

   Kiwam głową i zdobywam się na uśmiech. Niepewnie zerkam w stronę Nialla. Ma przekrwione oczy i ogólnie wyglądem trochę przypomina trupa, ale jakoś się trzyma. 

 - No to co? Jo, ostatnia próba z [T.I.], a potem do akcji wkracza nasz blond Bond – uśmiecha się Theodore.

   Niall słysząc słowa trenera zaczyna się trząść. Mam nadzieję, że ze śmiechu, a nie z powodu chwilowego odstawienia narkotyków. Joseph (czy też Jo) znów oplata mnie palcami i spokojnie unosi do góry. Tym razem udaje nam się wykonać podnoszenie poprawnie, bez przypadkowych wpadek. 

 - No... dobrze – mruczy Theodore. - Niall, wiesz co masz robić? - patrzy na blondyna, który z entuzjazmem kiwa głową. - Świetnie. Możemy spróbować?

   Tym razem oboje kiwamy głową. 

   Niall podchodzi do mnie i posyła mi niepewny uśmiech. Widać, że się boi. Ja też się boję, ale co mam zrobić? 

   Staję spokojnie na podłodze i staram się rozluźnić wszystkie mięśnie. W tym czasie Theodore przekazuje Niallowi kilka cennych wskazówek na temat odpowiedniego chwycenia mnie w talii. Z sekundy na sekundę zaczynam się coraz bardziej denerwować. 

   Po chwili blondyn w końcu podchodzi do mnie i podnosi mnie do góry, tak samo jak wcześniej robił to Joseph. Wykonuję półobrót w powietrzu i rozchylam nogi, tak jak pokazywał mi Theodore. Niall łapie mnie prawidłowo i unosi jeszcze wyżej. Mimowolnie zaczynam się uśmiechać.

 - Ja latam! - piszczę podekscytowana. 

   I w tej chwili coś zaczyna się dziać. Niall nagle mnie puszcza, a ja spadam na podłogę. Przez chwilę po prostu leżę płasko na ziemi, bo czuję że nie mam siły się podnieść. A do tego potwornie boli mnie lewy nadgarstek.
   Theodore zaczyna besztać chłopaka za to, że był taki nieostrożny, a do mnie podchodzi Joseph i pomaga mi wstać.

 - Wszystko w porządku? - pyta z wyraźnym francuskim akcentem. 

 - Taa.. po prostu się potłukłam – odpowiadam i niepewnie się uśmiecham. 

 - Na pewno nic ci nie jest? - patrzy na mnie uważnie. Wygląda na to, że naprawdę się martwi.

 - Trochę boli mnie nadgarstek – no może nie trochę, ale to postanawiam zachować dla siebie. - Ale żyję!

   Joseph uśmiecha się do mnie. 

 - Chyba skrócimy dzisiaj trening, Theo – zwraca się do naszego trenera. - [T.I.] stłukła sobie nadgarstek i raczej nie będzie w stanie teraz tańczyć. 

 - Dobra – odpowiada Theodore zrezygnowany. - Idźcie się przebrać. Jutro spotykamy się w tym samym miejscu i o tej samej godzinie, zrozumiano?

   Energicznie kiwam głową.

   Razem z Niallem kierujemy się w stronę toalet. Ja oczywiście wchodzę do damskiej... I niestety on też. 

 - Myślałam, że...

 - Daj spokój [T.I.], chciałem cię przeprosić – przerywa mi i wlepia wzrok w czubki swoich baletek.

 - Nie ma za co – szepczę i zamykam przed nim drzwi toalety. 

***

   W milczeniu wracamy do hotelu, w milczeniu jedziemy na górę windą i w milczeniu wchodzimy do pokoju. Ogólnie w swoim towarzystwie dużo milczymy. Tym razem to Niall postanawia przerwać ciszę.

 - [T.I.] czy mogę teraz... no wiesz? - pyta i wskazuje łokciem na drzwi od łazienki. 

 - Pewnie, ja później wezmę prysznic – odpowiadam i rzucam się na łóżko.

   Niall uśmiecha się smutno i zaczyna grzebać w swojej torbie. Po chwili wyjmuje z jej wnętrza czarne pudełko z czaszką narysowaną na górze. Stara się zasłonić je ręką, tak żebym nie widziała. Kilka sekund później znika w łazience. 

   Zamykam oczy i zaczynam myśleć o tym, co Niall może robić za drzwiami. Pewnie bierze prysznic. Albo myje zęby? 

   Oczami wyobraźni widzę blondyna w samych bokserkach, stojącego przed lustrem i z zapamiętaniem pucującego swoje i tak już idealnie białe zęby. Uśmiecham się do siebie i wtulam w poduszkę. 

   Przypominam sobie nasz pocałunek. Moje usta napierające na jego, to dziwne uczucie ulgi, które w tamtym momencie mnie ogarniało, jego zdezorientowanie. Ten pocałunek diametralnie różnił się od tych, które przeżyłam wcześniej. Był... nie wiem jak to określić. Był po prostu inny. 

   Potem zaczynam myśleć o mamie i tacie. O tym, jak bardzo byli szczęśliwi, gdy dowiedzieli się, że zostałam wybrana na warsztaty. O tym, jak bardzo mnie kochają i jak wiele pieniędzy wyłożyli, aby zapewnić mi dobre warunki do życia. Kocham ich, jestem tego w stu procentach pewna. 

   Następni są Theodore i Joseph. Nie wiem czy Niall też tak uważa, ale według mnie obaj są gejami. Można tak stwierdzić między innymi po ich zachowaniu. Po tym, jak bardzo się do siebie kleili i jakie spojrzenia sobie posyłali. 

   Dobra, stop. Takie myślenie nie jest zdrowe [T.I.], przynajmniej nie dla ciebie. 

   Z powrotem otwieram oczy i zaczynam wsłuchiwać się w... w sumie to nie wiem w co, bo nie słyszę nic oprócz miarowego tykania zegara i swojego oddechu. Znowu zaczynam zastanawiać się, co teraz robi Niall w łazience. 

   Wstaję z łóżka i zaczynam nerwowo chodzić w tę i z powrotem po pokoju. Podśpiewuję sobie pod nosem fragmenty ulubionych piosenek, co chwilę sprawdzam godzinę na telefonie i wyglądam przez okno, żeby zobaczyć co się dzieje w mieście. 

   Stwierdzam, że to chodzenie nie działa na mnie dobrze, bo robię się coraz bardziej podenerwowana, więc z powrotem kieruję się do łóżka. Z przyjemnością wtulam się w ciepłą poduszkę i zamykam oczy. Leżę tak przez chwilę. 

   Kiedy dwadzieścia minut później Niall nie nadal nie wychodzi z łazienki, a ja nie słyszę szumu wody, postanawiam sprawdzić co się z nim dzieje. 

   Niechętnie podnoszę się z łóżka i kieruję w stronę łazienki. O dziwo, gdy naciskam klamkę, drzwi bez problemu się otwierają.

 - Niall, co ty tu tak długo robisz? Myślałam, że się topisz, więc... - przerywam, gdy dochodzi do mnie to, co właśnie widzę. - Mój Boże – szepczę do siebie. 

   Widzę, jak chłopak trzęsie się pod wpływem konwulsji i próbuje złapać oddech. Z jego ust wydobywa się piana, jego oczy są otwarte, ale wydaje się, jakby patrzył w nicość. Po jego przedramieniu spływa strużka krwi, która tworzy na podłodze małą kałużę. Zaraz obok niego zauważam strzykawkę; teraz już pustą, wcześniej napełnioną czymś, co sprawiło że teraz właśnie tak wygląda. 

   Opanowuje mnie paniczny strach i przez chwilę w myślach słyszę tylko jedno słowo.

   PRZEDAWKOWAŁ.

A.♥