Lou. 5

Heją!
No to tak, czwartek... Czwartki są fajne, no nie? Więc pomyślałam, że skoro czwartki są fajne, to mogę dodać dzisiaj imagina. Jest krótki, ale żeby Was pocieszyć, od razu zaznaczam, możliwe że to nie jest ostatnia część Lou!
UWAGA! Przed czytaniem proszę zaopatrzyć się w pudełko chusteczek higienicznych.
To tyle ode mnie, czytajcie. ♥

KLIK.♥


Louis:

   Czekałem. Ale [T.I.] nie przyszła ani następnego dnia, ani dwa dni później, ani nawet trzy. A ja nadal czekałem. Może ja jednak nic dla niej nie znaczę? Może kłamała? Może mówiła to tylko dlatego, że było jej mnie żal i po prostu nie chciała mi sprawić przykrości? Nie wiem.
   Każdego dnia czuję się coraz gorzej. Lekarze już przestali mówić, że wszystko będzie dobrze. Spisali mnie na straty. Już nie siadają obok mnie i nie rozmawiają ze mną o planach na przyszłość. Dlatego, że mojej przyszłości już nie będzie. Zostało mi kilka dni, które bez [T.I.] będą ciągnęły się w nieskończoność.
   Gdy rano do mojej sali przyszła pielęgniarka ze śniadaniem, uprzejmie ją wyprosiłem, razem z talerzem apetycznie pachnących jajek. Skoro mam umrzeć, to jak najszybciej.
   Dwie godziny później, do sali ktoś wszedł, wybudzając mnie ze snu. Miałem nadzieję, że to [T.I.], ale gdy otworzyłem oczy, zobaczyłem tylko zmartwioną twarz mojej mamy.

- Cześć - wyszeptałem i z powrotem zamknąłem oczy.
- Cześć kochanie. Jak się czujesz? - spytała.

   Chciałem się jej odgryźć, ale nie miałem siły na wymyślanie swoich ironicznych ripost. Zamiast tego westchnąłem i przewróciłem się na prawy bok, nie przejmując się tym, że szpitalna aparatura wbija mi się w żebra.

- Louis? Wszystko w porządku? - pisnęła.

   Zaczynała panikować. Nie chciałem jej martwić. Cholera jasna, jestem takim idiotą. Teraz muszę to wszystko odkręcić.

- Tak mamuś, w porządku - odparłem z największym entuzjazmem, na jaki było mnie stać. - Jestem po prostu zmęczony.
- To śpij syneczku - szepnęła i pogłaskała mnie po włosach, tak jak to robiła gdy byłem mały. - Słodkich snów.

   Siedziała ze mną jeszcze przez kilka minut, a gdy stwierdziła, że zasnąłem, wstała i wyszła. Obróciłem się z powrotem na plecy i otworzyłem oczy. Zacząłem liczyć językiem zęby, żeby jakoś zabić nudę, ale to nie pomagało. Sięgnąłem ręką po kolorowy magazyn leżący na szafce przy łóżku. Otworzyłem go na pierwszej stronie i zacząłem czytać.

[T.I.]

   Dzisiaj kończy mi się areszt domowy. Wreszcie!
   Rodzice strasznie się wkurzyli, gdy kilka dni temu wróciłam do domu po północy i zabronili mi gdziekolwiek wychodzić przez jakiś czas. Aż do odwołania. Próbowałam im wytłumaczyć, że musiałam coś przemyśleć, że byłam w szpitalu u śmiertelnie chorego kolegi, ale nie potrafili tego zrozumieć. Myśleli, że ich okłamuję.
   Jak mogłabym ich okłamać w takiej sprawie?

   Mniejsza z tym. Całe szczęście, rodzice stwierdzili, że już wystarczająco długo nigdzie nie wychodziłam i odpokutowałam za swoje grzechy. Teraz jestem już wolna. I mam zamiar iść odwiedzić Louisa, żeby wynagrodzić mu te kilka dni nieobecności.

***

   Drogę z domu do szpitala pokonałam w niecałe pół godziny, na wpół biegnąc, na wpół idąc. Na recepcji siedziała ta sama pielęgniarka (czy też recepcjonistka) co ostatnio, i gdy spytałam ją gdzie leży Louis, odpowiedziała mi tak samo jak wcześniej.
   Tym razem nie fatygowałam się zbytnio i zamiast wbiegania po schodach, wybrałam windę. Była pusta i akurat stała na parterze. Weszłam do środka i wcisnęłam palcem wskazującym guziczek z wygrawerowaną na nim cyferką dwa.
   Coś zaskrzypiało i winda ruszyła do góry. Kilkanaście sekund później drzwi się otworzyły, a ja znajdowałam się na drugim piętrze. Bez trudu znalazłam pokój Louisa. Niepewnie nacisnęłam na klamkę i weszłam do środka.
   Leżał tam, blady jak ściana, z zamkniętymi oczami. Pomyślałam, że spóźniłam się, że go już nie ma, że wszystko stracone. Wpadłam w panikę. Tak bardzo się przestraszyłam, że nawet nie usłyszałam miarowego pikania aparatury. On żyje. Żyje!

- [T.I.]? - usłyszałam jego cichutki głos. - Czy ja śpię?
- Nie śpisz - odparłam.

   Podeszłam do niego i usiadłam na taborecie przy łóżku.

- To cudownie. Tęskniłem za tobą - wyznał. Cały czas miał zamknięte oczy.
- Ja też za tobą tęskniłam, nawet nie wiesz jak bardzo...
- Pocałujesz mnie dzisiaj?

   Poczułam na sobie jego intensywne spojrzenie. Uśmiechnęłam się i pokiwałam głową. Nachyliłam się nad nim i złączyłam ze sobą nasze usta.

- Dziękuję - szepnął, gdy się od niego odsunęłam.
- Nie ma za co - zaśmiałam się. - Wszystko w porządku.
- Nie - odparł. - Chyba za niedługo umrę, chociaż wcale nie chcę.
- Nie umrzesz Lou, na pewno.

   W rzeczywstości wcale nie byłam pewna swoich słów.

- Pomożesz mi? - spytał z nadzieją i wyciągnął w moją stronę swoją trzęsącą się dłoń.
- Nie wiem czy potrafię - wyznałam. - Przykro mi – szepnęłam, bo rzeczywiście tak było.

   Spojrzał na mnie jeszcze raz a w jego oczach widziałam ból i udrękę. Ufał mi, a ja go zawiodłam. Mówiłam, że nigdy nie pozwolę mu odejść, a pozwoliłam.
   Chwyciłam jego dłoń, która teraz trzęsła się już trochę mniej. Ścisnęłam ją i przytuliłam do policzka. Postanowiłam sobie, że będę trzymać ją do momentu, gdy zrobi się zimna i bezwładna. Będę czekać, nieważne jak długo.

- Widzisz je? - usłyszałam jego zachrypnięty głos.
- Co widzę? - spytałam.
- Kogo – poprawił mnie. - Widzisz te niebieskie elfy na liściach?
- Lou, majaczysz – szepnęłam.

   Z jego gardła wydobył się przytłumiony jęk. Cierpiał.

- Widzisz je? - spytał jeszcze raz.
- Widzę – odparłam.

   Uśmiechnął się i leciutko ścisnął moją dłoń. Jego niebieskie oczy zaszły mgłą. Pewnie był już jedną nogą na tamtym świecie. Oddychał z wyraźnym trudem, jego klatka piersiowa po kolei unosiła się i opadała.
   Starałam się zapanować nad emocjami, wmówić samej sobie, że nic się nie dzieje. Tylko tak jakoś nie potrafiłam.

- Są takie piękne – rozmarzony głos Louisa wyrwał mnie z zamyślenia. - Takie błyszczące... Każdy z nich robi coś innego. O, widzisz? Ten niesie wodę do chatki, a ten drugi próbuje mu ją wylać. Nie pozwól mu! Jeśli straci wodę, jego dzieci zginą. Nie pozwól mu! - krzyknął.
- Nie pozwolę – obiecałam sobie.
- Obiecujesz? - spojrzał na mnie po raz ostatni.
- Obiecuję – odparłam.

   Louis zamknął oczy. Jego klatka piersiowa unosiła się coraz wolniej.

- Kocham cię, [T.I.] - szepnął.
- Ja ciebie też – odpowiedziałam.

   W momencie, gdy jego ręka bezwładnie opadła na pościel, zaniosłam się histerycznym płaczem.

A.♥