Zayn. ♥

No to tak paróweczki, macie Zayna, bo trochę dawno go nie było. Przedsmak mojej nagłej weny. Może trochę zbyt szczęśliwy i euforyczny, ale taki miał być. W końcu jednorożce lubią ferie, nie? Piszcie, czy kontynuować mordeczki. :*
Do słuchania Kiss You. ♥

"There's nothing funny, so we laugh at n-n-nothing!"

   3...2...1...  Ostatni dzwonek. FERIE! Całą klasą wybiegacie ze szkoły i zaczynacie prowadzić bitwę na śnieżki. Śmiejecie się, próbujecie unikać śnieżnych pocisków. Nagle czujesz, jak ktoś ściąga ci czapkę z głowy. No tak, Zayn. Twój najlepszy przyjaciel.W zamian za to, zaczynasz obkładać go śniegiem z każdej strony. Co z tego że przemokliście już do suchej nitki? Trzeba się cieszyć, wreszcie nadeszły tak długo wyczekiwane dwa tygodnie wolnego. Plany? Oczywiście że są. Wspaniale zapowiadający się wyjazd na narty z całym zespołem Zayna. Już nie możesz się doczekać.
   Powoli wróciliście do domu. Zayn, jak miał to w zwyczaju, wprosił się do ciebie na obiad. Tym razem zjedliście naleśniki. Patrzyłaś w zadumie na chłopaka i na jego wąsy z bitej śmietany. Wyglądał z nimi uroczo.
   Około 18:00 do drzwi twojego skromnego domku zapukało jeszcze czworo uśmiechniętych wariatów – Liam, Louis, Niall i Harry. Rozsiedliście się na łóżku w twojej sypialni i zaczęliście omawiać ostatnie szczegóły dotyczące waszego wyjazdu. Czułaś się jak przy opracowywaniu strategii wojskowej. Co nie znaczy, że źle. Wręcz przeciwnie, byłaś ogromnie podekscytowana.

 - Piątek, piątek, pięknych ferii początek – zaszczebiotałaś.
- Ale ty okropnie fałszujesz! - zaśmiał się Niall i zadziornie uszczypnął cię w łydkę.
- Wcale nie! Ja po prostu śpiewam na swoją melodię – odparłaś.

   Wróciliście do spraw wyjazdu. A więc tak: jutro, godzina 7:21 (Lou ustalał czas) masz stawić się pod domem chłopaków z całym ekwipunkiem – narty, buty, ubrania, kask, gogle itp. A potem wyjeżdżacie i jedziecie, jedziecie, długo, długo, bardzo długo i na miejscu jesteście około 14:00. Potem rozpakowujecie się w hotelu, jecie obiad i o 18:00 idziecie na stok, żeby trochę pojeździć. Voila!

   Zadzwonił budzik. Godzina szósta jedenaście. Wybiegasz z łóżka, szybko się ubierasz, pakujesz wszystkie potrzebne rzeczy i lecisz na śniadanie. Szybko witasz się z wiecznie zapracowanym tatą i rozgadaną mamą, potem z dwoma młodszymi siostrami, a potem biegniesz ile sił w nogach pod dom chłopaków. Zayn już czekał przed domem. A może wcale na ciebie nie czekał tylko poszedł zapalić? Nieważne. Przytuliłaś go na powitanie, a potem weszłaś do domu, żeby przywitać się też z innymi chłopcami. To, co tam zastałaś, przekraczało twoje wszelkie oczekiwania. Hazza, ubrany w tandetny strój narciarski, tańczył na stole w jadalni. Lou wtórował mu tym samym, tyle że przy lodówce, sprawdzając, co ciekawego jest w środku. Chyba tylko światełko.
   Wyjechaliście z minutowym opóźnieniem (7:22), a przyjechaliście na miejsce o godzinie trzynastej pięćdziesiąt siedem, sekund jedenaście. Wbiegliście do hotelu jak stado rozpędzonych bizonów i zabraliście się do chaotycznego rozpakowywania. W waszym pokoju były trzy dwuosobowe łóżka. Podzieliliście się na Harry'ego i Louisa, Nialla i Liama i ciebie z Zaynem. Nie żeby coś, ale ucieszył cię taki obrót sprawy. Bardzo lubiłaś Zayna. I nawet wydawało ci się, że on ciebie też.
   Na obiad podano lekko niedopieczonego łososia z ziemniakami i jakąś dziwną surówką. Mimo wszystko, jedzenie było pyszne. W końcu to nie jakiś byle jaki, tylko czterogwiazdkowy hotel! Zjedliście, trochę ponarzekaliście (głównie Harry, na to że kelnerki są brzydkie), a potem stwierdziliście, że czas iść na stok.

   Na górze było cholernie ciemno. Drogę rozświetlały jedynie nieliczne latarnie, bo chyba niektóre z nich się popsuły. Bałaś się zjechać. To był twój pierwszy raz. Z przerażeniem patrzyłaś w górę, na ludzi którzy zjeżdżali sobie jak gdyby nigdy nic. Zazdrościłaś im takiego podejścia.
   Lou, Niall i Liam poszli pojeździć, a Zayn i Harry stwierdzili, że koniecznie muszą cię uczyć. I że wcale nie potrzebujesz instruktora (ty jednak byłaś innego zdania). Przez pół godziny uczyli cię wpinania nart, przewracania się i hamowania. Kiedy stwierdzili, że idzie ci całkiem nieźle, zaciągnęli cię na wyciąg. Co z tego, że nie potrafiłaś skręcać?

- Coś czuję, że będzie zabawnie – szepnęłaś do Zayna, kiedy  pięliście się w górę na ławeczce.
- Dlaczego? Przecież dobrze sobie radzisz – zaśmiał się.
- Tak, świetnie.

   No i potem już wcale się do siebie nie odzywaliście. Stanęliście na szczycie góry. Spojrzałaś w dół i natychmiast zakryłaś oczy dłońmi. Okropnie się bałaś

- Nie pojadę – wysyczałaś. - Nie ma mocnych, chyba prędzej się zabiję niż stąd zjadę.
- Oj przestań [T.I.], nie będzie tak źle – pocieszył cię Hazza i „przez przypadek” popchnął cię do przodu.

   Zaczęłaś zjeżdżać z zawrotną prędkością. Próbowałaś hamować, ale nie bardzo ci wychodziło. Chciałaś się przewrócić, ale bałaś się, że coś ci się stanie. Słyszałaś z tyłu głos Zayna krzyczący: SPOKOJNIE [T.I.], JUŻ JADĘ! Mimo wszystko, nie byłaś spokojna.
   Nagle na horyzoncie zamajaczyło ci małe drzewko. W sumie, to ono tylko wydawało się małe. Kiedy na nie wpadłaś, już takie nie było. Usłyszałaś okropny trzask, a potem padłaś na ziemię i nie mogłaś się podnieść. Spojrzałaś na biedne drzewko. Wpadając na nie, połamałaś chyba wszystkie gałęzie. Ale co tam, ważne że żyjesz.
   Po chwili Zayn i Hazza dojechali do ciebie. Obrzuciłaś Harry'ego nienawistnym spojrzeniem.

- Żyjesz? - spytał Zayn, mocno cię przytulając.
- Jeszcze żyję – wysapałaś.
- No to chodź, pomożemy ci wstać.

   Wstałaś, ale nie potrafiłaś ustać na nogach. Szczególnie na prawej. Coś czułaś, że jest źle. A dokładniej, to że ją złamałaś. Podpierając się na ramionach chłopaków zeszłaś w dół stoku, aż do punktu udzielania pierwszej pomocy. No i tam okazało się, że twoja noga rzeczywiście jest złamana.
   „Wygląda na to, że całe ferie z głowy” - pomyślałaś i spuściłaś głowę.

A.♥